Dertien ambachten

Tot een kleine twintig jaar geleden werkte ik met twee vrienden/collega’s als zelfstandige organisatieadviseurs. Frans overleed. Zijn kritisch commentaar en scherpzinnigheid miste ik in de jaren daarna. Paul ging met allerlei cardiale problemen de ‘lappenmand’ in. Na nog een paar jaar te hebben samengewerkt met een slimme, prettige, vrouwelijke collega, bleek dat ik er geen zin meer in had.

Zestig jaar geleden hield de vraag ‘wat wil ik worden als ik groot ben’ mij bezig. Die vraag drong zich twintig jaar geleden opnieuw aan mij op. Hoe dat zat? 

Toen ik 14 was besloot ik cameraman worden bij de toen net opkomende televisie. Daarvoor moest je toen naar de foto-academie. Maar ik had een brilletje, ‘dus’ dat kon niet.  Hetzelfde gold voor mijn plan om piloot te worden (niet echt origineel he?). Ik werd een amateur filmer en heb later vlieglessen gevolgd. Alles goed dus.

In 2001 greep ik mijn kans. ik kocht een betere camera dan die ik op voor mijn hobby gebruikte, richtte een ‘filmproductiebedrijf’ op, en vanaf dat moment was ik ‘producent’, scriptschrijver, regisseur, en soms ook cameraman en duvelstoejager. 

Ik was helemaal op mijn plek én in mijn sas. Uitdagend. Ook al omdat het zo’n wat oudere, beginnende ‘eenpitter’ niet heel erg eenvoudig was om opdrachten te scoren. Toch heel goed gelukt overigens. 

Op deze website publiceer ik de bedrijfs- en voorlichtingsvideo’s die ik in de afgelopen twintig jaar produceerde. Elders vind je een deel de video’s die ik op onze vakanties maakte, een enkele ‘liefdewerk oud papier’ video en tenslotte twee grotere producties over palliatieve zorg.

Inmiddels ben ik met pensioen. Uiteindelijk werd ik aan alle kanten ingehaald door pubers en adolescenten die met hun telefoontje soms wonderschone dingen maakten, en door jonge productiebedrijven die veel meer special effects gebruiken. 

Ach, wie weet hebben jullie er iets aan of vinden jullie het leuk, mooi, interessant. Of niet. Ook goed.